თავისი დროის ყველაზე საიმედო შაშხანა

ცნობილია, რომ სსრკ-ში 1939 წლამდე მიმდინარეობდა მუშაობა ახალი, მცირე კალიბრის მქონე ვაზნების შესაქმნელად. შესაძლებელია, რომ მოიერიშე შაშხანა MP-44-ის გერმანიაში გამოჩენამ, რომელიც მოიხმარდა მოკლე 7.92მმ ვაზნას, აიძულა საბჭოთა ინჟინრები შეეწყვიტათ მუშაობა ძველ გამოგონებებზე და შეექმნათ 7.62x39მმ კალიბრის ვაზნა, რომელიც დღემდე ინარჩუნებს პოპულარობას. ამ ვაზნაზე შექმნილი პირველი იარაღი იყო სიმონოვის თვითდამტენი კარაბინი, მაგრამ კალაშნიკოვის კონსტრუქცია იყო მარტივი და იაფი.

ამას გარდა, კალაშნიკოვმა, ფაქტობრივად, შექმნა მოიერიშე შაშხანა, მაშინ როდესაც СКС იყო კლასიკური კარაბინი, რომელიც ჩამოგავდა მოძველებულ შაშხანებს. აკ-47 კი, რომელიც მცირე ზომითა და სროლისას მოხერხებულობით გამოირჩეოდა საბჭოთა არმიას საშუალება მისცა მიეღო შეიარაღებაში ისეთი იარაღი, რომელიც სავსებით აკმაყოფილებდა მის მოთხოვნებს და ასრულებდა შაშხანის და ხელის ტყვიამფრქვევის ფუნქციებს. აკ-47 პირველ ნიმუშებს ჰქონდა დაბალი ხარისხის, დაბეჭდილი ლულის კოლოფი. ლულის კოლოფის დაბეჭვდის მეთოდის გასაუმჯობესებლად საბჭოთა ინჟინრებმა რამოდენიმე წელი იშრომეს. აკ-47–ს შეუძლია როგორც ავტომატური, ისე ერთეული გასროლა აწარმოოს.